Op 22 feb. 2018 om 19 uur was het weer zover,
het jongerenpodium in De Gulden Zonne in Hooglede was weer een succes.
Ook dit jaar was het decor van SASK filiaal Hooglede.
Op zaterdag 16 februari zette de SASK zijn mond wagenwijd open voor jou. Het klassieke opendeur-recept bestond uit een overdadig aanbod aan open-lessen, workshops, grime, huisgemaakte limonades, bier- en wijnbar, frieten,pannekoeken en ander lekkers….. Maar daarnaast stonden ook veel andere artistieke gekkigheden op het menu zoals een wandelende kauwgom-ballen-machine en muzikaal fornuis !
Een race tegen de klok van het vijfde leerjaar van de vrije centrumschool in de Zuidstraat.
Ze wisten heel wat te vertellen over Van Goch, en konden dan ook met gemak een reproductie uit de mouw schudden.
Elk jaar sluit de SASK het schooljaar af met een ‘grootse’
tentoonstelling, in alle betekenissen van het woord.
Want dit jaar gingen we de uitdaging aan de EXPO Hallen om te bouwen tot kunstgalerij. Iedereen is welkom, inkom gratis. Er is werk te zien van leerlingen uit alle richtingen en van alle leeftijden.
Naar aan leiding van de 4-jaarlijkse Prijs voor de Kunstambachten van de Provincie West-Vlaanderen, stelt de Stedelijke academie voor Schone Kunsten tentoon in Museum Blomme.
De SASK zet een aantal van z’n opleidingen in de kijker met een link naar het kunstambacht.
We laten je zien, hoe het toepassen van ambachtelijke technieken tot vernieuwende kunstvolle creaties kan leiden. De afdelingen Beeldhouwkunst, Juweelkunst, Keramiek, Analoge fotokunst en Textiele Kunst verzekeren de kwaliteit! De tentoonstelling wordt geopend op vrijdagavond 13 oktober 2017 om 19u30 en loopt tot zondag 22 oktober om 17u.
Galerie Blomme
Ooststraat 84 8800 Roeselare
Vernissage : 13 oktober om 19u30
Openingsuren : 14 – 22 oktober ‘17
dinsdag tot zondag 14u tot 18u (maandag gesloten)
Zet je schrap voor een bruisend nieuw schooljaar!
Alle lessen starten al vanaf vrijdag 1 september.
Wie nog niet ingeschreven is, kan dat hier.
De nieuwe uurroosters vind je hier.
Op het einde van elk schooljaar, stellen de SASK leerlingen van Roeselare, Rumbeke en Beveren hun werk tentoon. Het decor van de expo dit jaar zijn de leegstaande fabriekshallen van DAMMAN-CROES in Roeselare. Er is werk te zien van bijna 1000 SASK-leerlingen! Kinderen, jongeren en volwassen uit alle richtingen die in de SASK worden aangeboden en dat zijn er héél wat ! Voeg een culturele noot toe aan uw batjesweekend in Roeselare en loop dus zeker eens binnen, inkom is gratis. Damman-Croes is op wandelafstand van het station.
Openingsreceptie : Op zaterdag 24 juni om 11u is er een feestelijk openingsmoment met een openingswoordje van Michèle Hostekint als schepen van Onderwijs van Roeselare. Met dank aan Stad Roeselare wordt u ook een glaasje aangeboden.
Openingsuren : zaterdag 24 juni 11u-18u zondag 25 juni 13u-18u
maandag 26 juni 16u-20u
dinsdag 27 juni 16u-20u
Locatie :
Damman-Croes
Inkom via de St. Hubrechtststraat – Roeselare (zie foto en plannetje hieronder)
Waar kan je ons vinden ?
De expo gaat door in de oude fabriekshallen van Damman-Croes in Roeselare. Inkom voor de expo is via de Sint-Hubrechtsstraat. Zie foto en plannetje :
Het werk van Dirk Zoete bestaat vooral uit tekeningen, schaalmodellen, installaties & video’s. Veelal gaat het over de omgang met architectuur en de basiselementen van leven en wonen. De SASK wist Dirk Zoete te strikken om een lezing te komen geven over z n werk. Er is momenteel een expo te bezichtigen in het SMAK ‘To be determined. According to the situation.’ www.dirkzoete.be
Zoals elk jaar tonen onze laureaten hun beste kunnen op de laureatenexpo. U wordt vriendelijk uitgenodigd op de opening op donderdag, 17 november om 20u .
Deze expo toont een overzicht van werken van leerlingen die vorig jaar afstudeerden in de hogere of specialisatiegraad aan de SASK. Tijdens de opening ontvangen de laureaten hun diploma en prijzen.
Donderdag 27 oktober om 20u vertelt Philip Aguirre y Otegui over zijn beeldend werk en atelierwerking. De lezing is gratis en toegankelijk voor iedereen. Er wordt nogal wat volk verwacht, dus wees slim en reserveer alvast je plekje!
Philip Aguirre y Otegui
Sinds 1985 creëert de Antwerpse kunstenaar Philip Aguirre y Otegui (°1961) beelden met een uitgesproken humanistische inslag en een sterk sociaal engagement. Hij realiseert vooral sculpturen maar ook tekeningen, collages en foto’s. Op het eerste zicht lijken zijn uitgepuurde en archaïsche beelden tijdloos en overstijgen zij de huidige modetrends . Nochtans sijpelt de actualiteit telkens opnieuw door in zijn schijnbaar eenvoudige figuratie.
Achter zijn werken schuilt steeds een schrijnend menselijk verhaal, een diepe tragiek of een politiek hangijzer. In de thematiek van Philip Aguirre y Otegui herkent men een intense betrokkenheid met de vluchtelingenproblematiek, de voortdurende stroom van bootvluchtelingen enz…
Deze artiest is een globetrotter. Ontroerende reisherinneringen of pregnante sociale situaties vertaalt hij in krachtige en tegelijk kwetsbare beelden. ’De matrasdrager’, is een ode aan de vluchteling, die de moed heeft om alles, ook zijn identiteit, achter te laten, en kwetsbaar een nieuw leven te zoeken.
Terwijl de ‘ waterdraagster’ geïnspireerd is op de dramatische droogte’s in Afrika. Philip Aguirre y Otegui werkt doorgaans met klassieke materialen zoals brons, terracotta, hout of gips maar tegelijk creëert hij assemblages waarbij recuperatie en combinatie van materialen een belangrijke rol spelen.
De jerry can van de waterdraagster of de matras van de matrasdrager maken de voorstelling overtuigender en koppelen het afgebeelde directer aan de realiteit . In 1998 trof Aguirre y Otegui op het strand van Senegal duizenden teenslippers aan, die getuigden van de talloze vluchtelingen naar de Canarische eilanden. In een dorre vlakte legde hij een tracé van deze sandalen als de sporen van een ‘ Exodus’ aan. Ook met het hout van prauwen realiseerde hij in Senegal assemblages, waaruit de recht opstaande boot ‘Gaalgui’ ter gelegenheid van Beaufort 03 ontstond.
Tot op heden is dit beeld aan de vaargeul van Nieuwpoort te bewonderen. In maquettes zoekt Philip Aguirre y Otegui raakvlakken tussen bouwkunst en sculptuur. Naar aanleiding van een bezoek aan Havanna maakte hij een architectonische structuur, die alludeert op de bestaande classicistische constructies, waar de arme bevolking op verder bouwt. De laatste jaren is hij ook steeds meer emotioneel aangegrepen door foto’s uit kranten of fragmenten uit het journaal die hem vervolgens inspireren tot nieuwe, veelzeggende kunstwerken. Philip Aguirre y Otegui richt zijn pijlen op radicale ideologieën met het beeld van een man die achter een vlag aanloopt of roept, in een figuur die met een portretfoto zwaait, de wanhoop over verdwenen personen op.
In zijn oeuvre koppelt Philip Aguirre y Otegui poëtische schoonheid aan politieke betekenis. Meerdere museumtentoonstellingen zoals in het Mu.ZEE in Oostende of het Middelheim in Antwerpen bevestigden de unanieme waardering voor deze kunstenaar. Zijn beelden prijken op diverse plaatsen in het land. ‘De man met de toeter’, naast het stadhuis van Kaprijke is een eigentijdse hulde aan de Vlaamse Beweging, maar tegelijk een pleidooi voor vrije meningsuiting.
Zijn monument voor Karel van Miert in Oud-Turnhout is een eerbetoon aan de bekende socialist. In het memoriaal van de Kazerne Dossin in Mechelen( het museum over de Holocaust ) staat misschien nog zijn meest aangrijpende werk dat zinspeelt op de eerste joden-razzia in Antwerpen. De plastische taal van Philip Aguirre y Otegui is helder, zuiver en sterk. Achter zijn kernachtige beelden ligt steeds een doorvoelde inhoud en een diepere zingeving.
Carl is vandaag op stap in het atelier Analoge Fotografie en ontmoet er een uitzonderlijke student. Koen Velle specialiseert zich in de collodium-fotografie, een 150 jaar oude techniek op glasplaat die gekend staat om zijn moeilijkheidsgraad, maar ook voor een ongelooflijk mooi detail en de warme toonschaal.
Carl: Dag Koen! We bevinden ons in het atelier analoge fotografie. Het is geen evidentie om vandaag de dag nog analoge fotografie te bedrijven. Wat is jouw drijfveer?
Ik ben erdoor gebeten. Mijn vader was een verdienstelijk amateurfotograaf en wanneer de eerste betaalbare digitale spiegelreflex uitkwam sprong ik op die kar. Je experimenteert wat en al heel vroeg komt ook Photoshop erbij. Ik ben IT-er, en de digitale weg leek de meest logische. Maar na een dag achter het scherm is het niet meer zo lollig om dat voor je hobby ook nog eens te gaan doen.
Plots heb je dan de idee dat je iets fysiek wil creëren, iets met je handen.
Carl: zijn er mede studenten waar diezelfde drang naar ambachtelijk resultaat speelt?
Jazeker, iedereen hier kent het plezier van het ambachtelijk proces en om met iets tastbaars bezig te zijn. Je wordt ook gedwongen om trager te werken, op het ritme van het procedé. En het spoort je ook aan om na te denken over het beeld dat je wil maken. Je gaat bewuster fotograferen dan met een digitale camera. Daarmee neem je voor je het weet duizend foto’s en dan is de vraag welke nu de beste is. Met film ga je bewuster fotograferen omwille van de beperking.
Carl: ik veronderstel dat je ook nog steeds digitaal fotografeert. Heeft de analoge fotografie een invloed op je digitale werk?
Zeker! Mijn digitale werk is beter geworden door analoge fotografie te studeren. De kruisbestuiving bestaat erin dat je ook trager en bewuster gaat werken met de digitale camera.
Carl: zou het een goed idee zijn om alle studenten van de digitale richting een basis analoge fotografie mee te geven?
Dat denk ik wel ja. Daar bestaat een geanimeerd debat over, maar ik vind dat een goed idee. Het leren kijken en foto’s nemen vind ik interessanter binnen de analoge fotografie, terwijl de digitale fotografie dan weer interessanter is op het technische vlak, waar het effect van sluitertijden en diafragma’s onmiddellijk visueel leesbaar is. Die onmiddellijke feedback is voor mij van groot belang geweest tijdens het aanleren van de techniek.
Carl: je bent nu bezig met een erg oud procedé – collodiumfotografie – wat is daarvan de meerwaarde ten opzichte van de klassieke analoge fotografie?
Opnieuw die traagheid. Het bewust bezig zijn met wat je doet. Het is ook een uitdaging. Het is geen eenvoudige techniek om onder de knie te krijgen. Er kan heel wat fout lopen. Het is voor mij ook een technische uitdaging. Ik ben een techneut en wil de techniek tot in de puntjes onder de knie krijgen.
Carl: heb je het gevoel dat je op dit ogenblik nog te hard moet inzetten op de techniek, waardoor het creatieve potentieel van collodiumfotografie nog niet volledig kan worden benut?
Jazeker. Ik ben er nu zes maand mee bezig, en ik heb stilaan het gevoel dat ik op een kantelmoment kom. Ik voel me comfortabel met de techniek, maar er zijn nog altijd zaken die ik nog niet weet. En er is nog genoeg werk om uit te zoeken met welk materiaal ik buitenopnames kan maken, een donkere kamer, de juiste chemicaliën, het kost allemaal veel tijd eer dat allemaal op punt staat, maar eens we zover zijn is het wel de bedoeling om er mee naar buiten te komen en specifieke projecten voor deze techniek te ontwikkelen. Maar eerst ga ik nog wat experimenteren.
Carl: hoe lang ben je nu al bezig met fotografie aan onze academie?
Ik zit nu in mijn laatste jaar van de fotografie. In principe dus het laatste jaar… ramp o ramp.
Carl: een ramp inderdaad. En wat gebeurt er daarna?
Ik hoop dat ik in het atelier monumentale kunst kan verder werken met de collodiumtechniek. Ik kreeg ook signalen dat dat wel mogelijk zou kunnen zijn.
Carl: er zijn ook raakvlakken met de vrije grafiek. Zou het ook in die richting kunnen evolueren?
Een van beide zal het inderdaad gaan worden.
Carl: je bent niet van plan om te gaan stoppen
Nee, verre van!
Carl: en mag ik vragen waarom?
Het is een uitlaatklep. Er is het werk, het gezin, en dit is ontspanning en zelfontplooiing, een ogenblik in de week waar je volledig kan opgaan in iets dat je interesseert.
Carl: terzijde: er wordt gewerkt aan een nieuw decreet voor het onderwijs, en er zijn ook veranderingen aangekondigd voor het deeltijds kunstonderwijs. Men spreekt over het uitbouwen van snellere en tragere trajecten, waarbij iemand naast de bestaande acht uur per week zou kunnen kiezen voor vier of twaalf lesuren per week. Vind je dat een interessant idee?
Dat denk ik wel. Vlak na de geboorte van mijn eerste kindje ben ik aan de academie begonnen. Nu heb ik er drie, en er zijn momenten geweest waarop ik te weinig tijd had voor de academie, en dat het niet altijd lukte om elke week aanwezig te zijn. In zo’n situaties is een flexibel uurrooster een goed idee.
Carl: wat vind je het meest waardevolle aan het atelier analoge fotografie
Je bent hier in een groep met gelijkgestemde zielen met dezelfde interesse. Mensen met min of meer gelijklopende karakters – het lijkt althans een speciaal soort mensen die hier rondlopen. Het is een heel erg leuke groep – ook naast de les gaan we al eens samen op stap.
Carl: het sociale aspect is..
.. het sociale aspect is heel erg belangrijk, inderdaad.
Carl: dus je hebt de volledige cyclus analoge fotografie gevolgd, en je hebt onderweg nooit eens een jaar digitale fotografie gevolgd. Dat is bewonderenswaardig in deze tijd.
Als ik op stap ben met een digitale camera en een analoge camera, dan is het best makkelijk om de digitale camera te nemen en exclusief daarmee te werken. Het is een vorm van zelfkastijding om dan toch ook gebruik te maken van de analoge camera. Het blijft belangrijk om af en toe weer trager te gaan en meer na te denken over het beeld dat je wil maken.
Carl: je moet ook meer materiaal meesleuren.
Echt, een reflexcamera met een beetje professionele lens wordt al gauw een erg zwaar stuk. Soms moet je bewust een keuze maken: vandaag werk ik analoog en dan neem je enkel dat materiaal mee.
Carl: denk je dat het analoge verder zal kunnen evolueren?
Dat hoop ik wel. Voor mij persoonlijk mag het een beetje meer de experimentele kant op gaan. Als je dat dan weer combineert met nog andere oude technieken,..
Carl: zou je zeggen dat dat dan meer met kunst te maken zal hebben?
